Budowa komputera

Komputer jest urządzeniem, na które składają się następujące części:

• procesor
• płyta główna
• Napęd Optyczny CD-ROM
• stacja dyskietek
• pamięć RAM
• twardy dysk
• karta graficzna
• karta sieciowa
• nagrywarka (CD, DVD)
• zasilacz

1. Procesor

Najważniejszy element komputera stanowi jego procesor, a więc układ scalony sterujący przetwarzaniem i przepływaniem informacji w systemie komputerowym. Procesor stanowiący serce komputera, znajduje się w specjalnym gnieździe na płycie głównej.

1. wentylator procesora stanowi urządzenie chłodzące ten procesor, które znajduje się na radiatorze; wentylator wymusza ruch powietrza wokół powierzchni radiatora poprzez zwiększanie odprowadzania ciepła z radiatora; praca dzisiejszego procesora powoduje tak dużą ilość ciepła, że wymaga on właśnie wentylatora, a zatrzymanie jego pracy prowadzi do uszkodzenia układu wskutek przegrzania
2. radiator to element (bądź zespół elementów), który odprowadza nadmiar ciepłego powietrza z elementu, z którym się styka do otoczenia

2. Płyta główna

Płyta główna stanowi podstawę komputera, gdyż to właśnie do niej są podłączane lub montowane w określonych gniazdach wszelkie istotne części składowe komputera. Umożliwia on poszczególnym elementom komputera wzajemnie się komunikować i współpracować, a jej jakość odpowiada za stabilność systemu oraz możliwość rozbudowy komputera. Na płycie głównej komputera mieszczą się złącza procesora, pamięci operacyjnej i kart rozszerzających.

3. Napęd Optyczny (CD-ROM)

Napęd optyczny stanowi urządzenie, odczytujące dzięki wiązce lasera dane z nośników:

• CD (-R, - W)
• DVD (-R, -RW, +R, +RW)

Napęd optyczny może być połączony z komputerem interfejsami ATA lub SCSI. Jego prędkość jest podawana w wielokrotności podstawowej prędkości 1x odpowiadającej przepustowości 150 kB/s - w przypadku napędów CD bądź 1350 kB/s - w przypadku napędów DVD (przykładowo: maksymalny transfer CD - ROM u 8x to 1,2 MB/s).

4. Stacja dyskietek

Stanowi jeden ze sposobów przenoszenia informacji, które zapisane na dyskietce mogą być przenoszone i odczytywane przez inne komputery. Dyskietki mieszczą od 360 KB aż do 1.44 MB informacji.

5. Pamięć RAM

Pamięć RAM stanowi pamięć roboczą komputera, na której przechowuje się dane niezbędne dla pracy komputera. Jednak zawartość tej pamięci jest ulotna - znika w momencie odłączenia komputera od zasilania. Odrębną pamięć RAM posiada karta graficzna.

6. Dysk twardy

Twardy dysk przeznaczony jest do przechowywania danych, jednak w odróżnieniu od pamięci RAM, jego zawartość pozostaje niezmieniona mimo wyłączenia komputera. Pojemność dysku twardego podawana jest w gigabajtach (GB).

7. Karta graficzna

Karta graficzna jest elementem komputera tworzącym sygnał dla monitora. Jej podstawowe zadanie to przechowywanie informacji dotyczących tego, jak powinien wyglądać ekran monitora oraz informacji na temat sterowania monitorem. Właśnie dzięki karcie graficznej można na komputerze narysować odcinek, trójkąt, wielobok oraz wypełnić je danym kolorem bądź wzorem. Znaczna część kart graficznych posiada także wbudowane funkcje, które ułatwiają tworzenie obrazu przestrzeni trójwymiarowej.

8. Karta sieciowa

Karta graficzna służy przekształcaniu pakietów danych w przesyłane w sieci komputerowej sygnały. Wszystkie karty sieciowe posiadają swoje własne, niepowtarzalne adresy fizyczne, znane jako adresy MAC (Media Access Control). Adres ten jest przyporządkowany w chwili produkcji karty przez producenta oraz umieszczony w pamięci ROM (współczesne karty mają możliwość zmiany tego adresu).

9. Karta dźwiękowa

Karta dźwiękowa jest urządzeniem umożliwiającym rejestrację, przetwarzanie oraz odtwarzanie dźwięku na komputerze.

10. Nagrywarka (CD, DVD)

Do komputera może zostać podłączona nagrywarka (CD lub DVD) która służy nagrywaniu własnych płyt (CD-R oraz CD-RW). Dzięki nagrywarce można np. stworzyć kopię zawartości dysku twardego czy nagrać płytę z muzyką.

11. Zasilacz

Zadaniem zasilacza jest dostosowywanie prądu płynącego w sieci elektrycznej do komputera. Istnieją dwa rodzaje zasilaczy:

• modem wewnętrzny, który jest instalowany wewnątrz komputera w postaci karty
• modem zewnętrzny, który jest podłączany do komputera, stanowiący oddzielne urządzenie

Każda część komputera może zostać wymieniona, odpowiednio do potrzeb czy upodobań jego użytkownika, a samodzielne składanie komputera stanowi dość prostą czynność. Każdy komputer oprócz sprzętu, wymaga również zainstalowania odpowiedniego oprogramowania, co również dotyczy nowych kart rozszerzających oraz urządzeń zewnętrznych, które są sterowane przez sterowniki.

Usługi elektroniczne

Usługi elektroniczne

Usługi elektroniczne to usługi świadczone za pomocą Internetu lub podobnej sieci elektronicznej, których świadczenie z natury zależne jest od technologii informatycznej i z reguły usługi te są zautomatyzowane, wymagają niewielkiej interwencji człowieka oraz niemożliwe jest ich wykonanie bez wykorzystania technologii informatyczne.

W szczególności usługami elektronicznymi są:

a) tworzenie i utrzymywanie stron internetowych, zdalne zarządzanie programami i sprzętem,

b) dostarczanie oprogramowania oraz jego uaktualnień,

c) dostarczanie obrazów, tekstu i informacji oraz udostępnianie baz danych,

d) dostarczanie muzyki, filmów i gier, w tym gier losowych i hazardowych, jak również przekazów o charakterze 

politycznym, kulturalnym, artystycznym, sportowym, naukowym i rozrywkowym oraz informacji o wydarzeniach,

e) usługi kształcenia korespondencyjnego

- do usług elektronicznych nie zalicza się usług nadawczych radiowych i telewizyjnych, chyba że program radiowy lub telewizyjny jest nadawany wyłącznie za pośrednictwem Internetu lub podobnej sieci elektronicznej, oraz usług telekomunikacyjnych.

Sposoby komunikowania się

SMS I MMS

1)  SMS- usługa przesyłania krótkich wiadomości tekstowych w sieciach telefonii komórkowej. Usługa ta jest także wprowadzana do sieci telefonii stacjonarnej.

MMS-  rozszerzenie funkcji SMS i EMS, pozwala na dodatkowe przesyłanie filmów, wideoklipów, muzyki, obrazków, zdjęć itp. Jest to tak zwana wiadomość multimedialna

2) IRC - jedna ze starszych usług sieciowych umożliwiająca rozmowę na tematycznych lub towarzyskich kanałach komunikacyjnych, jak również prywatną z inną podłączoną aktualnie osobą. Na ekranie użytkownika przewijają się od dołu do góry ekranu komunikaty wysyłane przez osoby piszące na danym kanale. Komunikaty te pojawiają się zaraz po ich wysłaniu, a ich kolejność jest identyczna z kolejnością napływania do serwera. Uzyskuje się dzięki temu wrażenie rozmowy osób przebywających w jednym pomieszczeniu.

3) CHAT - rodzaj internetowej pogawędki i jedna z usług internetowych. jest serwis internetowy służący do komunikacji wielu osób w tzw. pokojach. Zwykle istnieją dwa rodzaje rozmowy – prywatna, której przebieg mogą śledzić tylko dwie osoby, oraz publiczna, dostępna dla wszystkich zalogowanych

4) GADU - GADU - to komunikator internetowy opracowany przez firmę GG Network. Gadu-Gadu ma około 6 milionów unikatowych użytkowników , którzy wysyłają do 300 milionów wiadomości dziennie.

5) SKYPE - komunikator internetowy oparty na technologii peer -to- peer.  Skype umożliwia prowadzenie darmowych rozmów głosowych oraz obserwację rozmówcy poprzez kamerę internetową, a także płatnych rozmów z posiadaczami telefonów stacjonarnych lub komórkowych za pomocą technologii VoIP Oprócz tego Skype oferuje funkcje bezpośredniej wymiany informacji tekstowych za pomocą 

ręcznie wpisywanych wiadomości oraz przesył plików.

6) GRUPY DYSKUSYJNE - w Internecie to ogólna nazwa wszelkich form dyskusji internetowej przypominających wymianę korespondencji, a nie rozmowy w czasie rzeczywistym. Grupy dyskusyjne przyjmują formę list dyskusyjnych pozwalających na automatyczną wymianę e - maili, grup Usenetowych, grup  i forów dyskusyjnych dostępnych przez bramki WWW.

Forum dyskusyjne – przeniesiona do struktury stron WWW forma grup dyskusyjnych, która służy do wymiany informacji i poglądów między osobami o podobnych zainteresowaniach przy użyciu przeglądarki internetowej.

Fora dyskusyjne są obecnie bardzo popularną formą grup dyskusyjnych w Internecie. Prowadzą je praktycznie wszystkieportale, większość wortali, znaczna liczba ISP. Są one także powszechne na stronach wielu instytucji, czasopism, przedsiębiorstw, uczelni itp. a także spotykane są liczne fora zakładane zupełnie prywatnie.

8) FACEBOOK -  serwis społecznościowy, w ramach którego zarejestrowani użytkownicy mogą tworzyć sieci i grupy, dzielić się wiadomościami i zdjęciami oraz korzystać z aplikacji, będących własnością Facebook, Inc. z siedzibą w Menlo Park. W październiku roku liczba użytkowników na całym świecie wynosiła ponad 1 miliard, a co miesiąc wgrywany jest ponad 1 mld zdjęć oraz 10 mln filmów. Projekt został uruchomiony 4 lutego 2004 na Uniwersytecie Harvarda (w stanie Massachusetts) i był początkowo przeznaczony przede wszystkim dla uczniów szkół średnich i studentów szkół wyższych.

Korespondencja elektroniczna

Korespondencja elektroniczna (e-mailowa)

List elektroniczny (nazywany najczęściej e-mailem), mimo że jest dość już rozpowszechnioną formą korespondencji, nie ma w języku polskim dostatecznie wykształconych stylistycznych cech gatunkowych. Oznacza to, że w praktyce forma e-maila nawiązuje do dwóch przeciwstawnych wzorców: bądź do wzorca listu tradycyjnego, bądź do wzorca bezpośredniej (czy telefonicznej¹) rozmowy. I – co ciekawe – w tym samym e-mailu znajdujemy najczęściej oba te wzorce: początek e-maila odwzorowuje na ogół rozmowę, zakończenie zaś – list. Takie bowiem formy rozpoczynające, jak Cześć, Dzień dobry, Witam typowe są dla kontaktów twarzą w twarz. Tak mówimy, gdy spotykamy kogoś znajomego. Natomiast formy kończące e-maile w większości przypominają formuły grzecznościowe umieszczane w listach: Pozdrawiam (także młodzieżowe: Pozdro, Pzdr), Serdeczne pozdrowienia, Z wyrazami szacunku, Z poważaniem.
Omawiany typ korespondencji charakteryzuje się więc rozchwianiem wzorca, co zdarza się wtedy, gdy jakaś forma komunikacji wchodzi dopiero do użytku, będąc albo formą zapożyczoną z obcej nam kultury (i dostosowuje się do nowych warunków użycia²), albo kształtuje się na gruncie kultury rodzimej. W wypadku e-maili mamy do czynienia raczej z sytuacją pierwszą.
Z racji krótkiej tradycji e-maile stwarzają wiele problemów grzecznościowych.
Przede wszystkim nie do wszystkich, których adresy e-mailowe są nam znane, e-maila wysyłać wypada. Wchodząc na stronę internetową jakiejś firmy, często możemy poznać adresy osób wymienionych z imienia i nazwiska (oraz funkcji). Nie oznacza to jednak, że dostajemy tym sposobem przyzwolenie na korespondowanie z nimi³. Sama nie mogę wyjść ze zdumienia, kiedy przed egzaminem dostaję liczne e-maile od studentów z takimi na przykład pytaniami, jak: w którym pokoju egzaminuję, albo gdzie można dostać moją książkę, bo nie ma jej w księgarni, a w bibliotece wydziałowej wszystkie egzemplarze są wypożyczone...
Jeśli już – po rozważeniu tej kwestii – decydujemy się na wysłanie e-maila, powinniśmy zadbać o jego stronę graficzną. E-mail jest, owszem, szybką formą korespondencji, ale nie oznacza to, że szybko pisaną. Szybko piszący nadawca robi błędy literowe, często ortograficzne, pomija zwykle interpunkcję i polskie znaki diakrytyczne⁴. Kreuje w ten sposób własny wizerunek osoby zapracowanej, którą czekają wyłącznie wielkie czyny, ale nie wizerunek osoby szanującej partnera komunikacji.
Szanujący partnera nadawca wpisuje przemyślany, aktualny i komunikatywny temat e-maila. Tematy w rodzaju To ja albo Co słychać? nie tylko irytują odbiorcę, ale też nie skłaniają go do przeczytania, jeżeli w skrzynce ma wiele wiadomości. Trudno mu też odszukać wiadomość po jakimś czasie, jeśli nie zapamiętał, kogo z jego korespondentów cechuje takie poczucie humoru.
Jeżeli korespondujemy z kimś stale, to temat trzeba co jakiś czas zmieniać, żeby nie dochodziło do takich paradoksów, o jakich pisze autorka amerykańskiego E-mailowego savoir-vivre’u: „jeśli omawiasz z narzeczonym wybór firmy kateringowej do organizacji wesela, a temat nadal brzmi: <Re: Cieszę się, że Cię poznałem>, najwyższy czas go zaktualizować”⁵.
Ważną częścią listu elektronicznego jest nagłówek. Nadawcy e-maili na ogół sami nie mają z nim problemów, nie zawsze jednak forma nagłówka „dogadza” adresatowi. Zbyt często bowiem swobodny styl kolokwialny (utożsamiany ze sposobem komunikowania się młodzieży) wprowadzany jest do listów kierowanych do nieznanych osobiście osób lub do osób o wyższej randze pragmatycznej⁶ albo do instytucji.
Zanim więc wykształcą się na polskim gruncie językowym wzorce stylistyczne tego typu komunikacji, należy ze szczególną starannością dobierać formę nagłówka do osoby adresata. Najbardziej elegancką, a neutralną zarazem formą zwrócenia się do adresata o wyższej randze pragmatycznej (w tym przedstawiciela instytucji) jest forma pochodząca z korespondencji „papierowej”: Szanowny Panie, Szanowna Pani. W ten sposób można rozpocząć e-maila skierowanego zarówno do osoby prywatnej, z którą jesteśmy w relacji na pan, pani, jak i do kogoś, z kim jesteśmy w relacji służbowej. Także do osoby, do której zwracamy się w tej formie po raz pierwszy. Również do grupy osób: Szanowni Państwo. Zawsze możliwe jest – w zależności od przyjętych w danym środowisku zwyczajów oraz od indywidualnego stylu grzecznościowego nadawcy – uzupełnienie tej formy o nazwę stopnia, tytułu, stanowiska adresata, na przykład Szanowny Panie Mecenasie, Szanowna Pani Dyrektor. Albo odwrotnie – dla kogoś, kto odczuwa te formy jako zbyt konserwatywne, albo dany list jest kolejnym listem w tej samej sprawie, możliwe jest użycie form „z półki niżej”: Panie Mecenasie, Pani Dyrektor.
Osoby tej samej rangi, będące ze sobą na ty, mogą kwestię nagłówka traktować bardziej swobodnie, dostosowując jego formę do zwyczajów panujących w danym środowisku⁷ oraz do stopnia zażyłości łączącej partnerów komunikacji.
Niestosowne jest łączenie form nagłówka typowego dla relacji na ty z formami typowymi dla relacji na pan, pani. Ze zjawiskiem tego rodzaju mamy dziś dosyć często do czynienia. Sama otrzymuję od studentów e-maile rozpoczynające się nagłówkiem: Witam; Witam, Pani Profesor; Witam Panią; Droga Pani Profesor, nawet – rzadko – Pani Małgorzato.
Można zauważyć, że rozpowszechnia się zwyczaj stosowania nagłówka w formie Dzień dobry (z możliwą formą adresatywną, np. Dzień dobry, Panie Doktorze) oraz Witam (z możliwą formą adresatywną jak wyżej lub – rzadziej – z dopełnieniem będącym nazwą adresata: Witam Pana Doktora). Być może nagłówek w formie Dzień dobry stanie się standardem – różnicowałby w pożądany sposób nagłówki korespondencji elektronicznej i tradycyjnej.
Wydawać by się mogło, że nagłówek w formie Witam z teoretycznego punktu widzenia ma mniejszą szansę na upowszechnienie, ponieważ (była już o tym mowa) sygnalizuje relację nierównorzędną między partnerami. Jednak jego duża frekwencja wskazuje na to, że Polakom potrzebna jest – i w piśmie, i w mowie – krótsza (o jedną sylabę w porównaniu z Dzień dobry), więc wygodniejsza forma rozpoczęcia kontaktu. Być może również osobowy charakter formy Witam (1. os. lp – ja witam) pozwala na zademonstrowanie przez mówiącego indywidualizmu, będącego obecnie – jak już wspominałam – szczególnie cenioną wartością.
Godną polecenia formą rozpoczynania listów elektronicznych jest moim zdaniem forma bez nagłówka. Szczególnie w sytuacjach, gdy dany list stanowi kolejną replikę w sekwencji list – odpowiedź, list – odpowiedź, jest to praktyka spotykana dość często. Ale również wtedy, gdy inicjujemy korespondencję, a relacja łącząca nas z odbiorcą nie wymaga bezwględnie użycia formy wyrażającej szacunek, warto wybrać wariant bez nagłówka, by jeszcze bardziej usprawnić komunikację.

Rozwiązywanie problemów

1. Lista kroków
2.Schemat kroków
3. Arkusz kalkulacyjny
4. Visual Basic
5. Turbo Pascal
6.C++

Opis słowny algorytmu wydawania reszty.

Dane: Kwota pieniędzy do wydania, nominały banknotów i bilonu uporządkowane malejąco
Wyniki: Ilość poszczególnych nominałów banknotów i bilonu
Krok 1: Ustalenie wartości początkowych
Krok 2: Sprawdzamy, ile razy najwyższy nominał mieści się w kwocie do wydania
Krok 3: Obliczamy resztę do wydania: poprzednia kwota - obliczona ilość * nominał
Krok 4: Przechodzimy do niższego nominału
Krok 5: Jeśli reszta do wydania = 0 [stop] w przeciwnym razie powtarzamy kroki 2 - 4

Usługi internetowe

Internet (skrótowiec od ang. inter-network, dosłownie "między-sieć") – ogólnoświatowa sieć komputerowa, określana również jako sieć sieci^[1]. W znaczeniu informatycznym Internet to przestrzeń adresów IP przydzielonych hostom i serwerom połączonym za pomocą urządzeń sieciowych, takich jak karty sieciowe, modemy i koncentratory, komunikujących się za pomocą protokołu internetowego z wykorzystaniem infrastrukturytelekomunikacyjnej.

hipertekstowy, multimedialny, internetowy system informacyjny oparty na publicznie dostępnych, otwartych standardach IETF i W3C. WWW jest usługą internetową, która ze względu na zdobytą popularność bywa błędnie utożsamiana z całym Internetem


3.URL (ang. Uniform Resource Locator) – oznacza ujednolicony format adresowania zasobów (informacji, danych, usług) stosowany w Internecie i w sieciach lokalnych.

URL najczęściej kojarzony jest z adresami stron WWW, ale ten format adresowania służy do identyfikowania wszelkich zasobów dostępnych w Internecie.

Standard URL opisany jest w dokumencie RFC 1738.

4. Domain Name System (DNS, ang. system nazw domenowych) – system serwerów, protokół komunikacyjny oraz usługa obsługująca rozproszoną bazę danych adresów sieciowych. Pozwala na zamianę adresów znanych użytkownikom Internetu na adresy zrozumiałe dla urządzeń tworzących sieć komputerową. Dzięki DNS nazwa mnemoniczna, np. pl.wikipedia.org jest tłumaczona na odpowiadający jej adres IP, czyli 91.198.174.232

DNS to złożony system komputerowy oraz prawny. Zapewnia z jednej strony rejestrację nazw domen internetowych i ich powiązanie z numerami IP. Z drugiej strony realizuje bieżącą obsługę komputerów odnajdujących adresy IP odpowiadające poszczególnym nazwom. Jest nieodzowny do działania prawie wszystkich usług sieci Internet

5. Host- komputer pełniący w internecie funkcję nadrzędną wobec innych, udostępniający im swoje zasoby, świadczący określone usługi wobec innych użytkowników sieci

6. Hiperłącze (ang. hyperlink, inaczej: odnośnik, odsyłacz, link)- zamieszczone w dokumencie elektronicznym (tekstowym, graficznym, wideo, animacji, , PDF, HtML) odwołanie do innego dokumentu lub innego miejsca w danym dokumencie. Odwołanie takie związane jest z fragmentem tekstu lub obrazem – uaktywnienie hiperłącza (kliknięcie lub nadejście odpowiedniego momentu) powoduje otwarcie dokumentu docelowego. Hiperłącza są powszechnie używane na stronach internetowych.

7.Ipconfig – polecenie w systemach operacyjnych Microsoft Windows służące do wyświetlania konfiguracji interfejsów sieciowych. Zwalnia i aktualizuje dzierżawy DHCP oraz wyświetla, rejestruje i usuwa nazwy DNS. Narzędzie pomocne przy wykrywaniu błędnego adresu IP, maski podsieci lub bramy domyślnej. Odpowiednik w systemach UNIX to ifconfig.

8. DHCP (ang. Dynamic Host Configuration Protocol – protokół dynamicznego konfigurowania węzłów) – protokół komunikacyjny umożliwiający komputerom uzyskanie od serwera danych konfiguracyjnych, np. adresu IP hosta, adresu IP bramy sieciowej, adresu serwera DNS, maski podsieci. Protokół DHCP jest zdefiniowany w RFC 2131 i jest następcą BOOTP. DHCP został opublikowany jako standard w roku 1993.

W kolejnej generacji protokołu IP, czyli IPv6, jako integralną część dodano nową wersję DHCP, czyli DHCPv6. Jego specyfikacja została opisana w RFC 3315.

W sieci opartej na protokole TCP/IP każdy komputer ma co najmniej jeden adres IP i jedną maskę podsieci; dzięki temu może się komunikować z innymi urządzeniami w sieci.

9.Wireless Application Protocol (WAP) – zbiór otwartych, międzynarodowych standardów definiujących protokół aplikacji bezprzewodowych. Rozwijaniem protokołu zajmuje się organizacjaWAP Forum, będąca obecnie częścią Open Mobile Alliance (OMA). Wersja 1.0 protokołu powstała w 1998, 1.1 w 1999, a 2.0 w 2001 roku.

WAP został stworzony w celu umożliwienia dostępu do usług WWW, uwzględniając ograniczenia techniczne urządzeń mobilnych (np. PDA, telefon komórkowy) korzystających z tego protokołu, oraz ograniczeń łącza danych (które może być realizowane m.in. poprzez połączenie CSD lub GPRS).

Przy pomocy emulatora WAP można oglądać strony WAP na komputerze osobistym podłączonym do Internetu.

10.lik cookie (ciasteczko) – niewielka informacja tekstowa, wysyłana przez serwer WWW i zapisywana po stronie użytkownika w pliku cookie (zazwyczaj na twardym dysku). Domyślne parametry ciasteczek pozwalają na odczytanie informacji w nich zawartych jedynie serwerowi, który je utworzył. Ciasteczka różnych rodzajów są stosowane najczęściej w przypadku liczników, sond, sklepów internetowych, stron wymagających logowania, reklam i do monitorowania aktywności odwiedzających.

Mechanizm ciasteczek został wymyślony przez byłego pracownika Netscape Communications – Lou Montulliego.

Dzielimy się informacją

1. Technologia informacyjna 

TI lub IT (ang. Information Technology) to nowa dziedzina wiedzy, integrująca różne technologie (sprzęt komputerowy oraz oprogramowaniem, telekomunikacja, teleinformatyka) służące pozyskiwaniu informacji, selekcjonowaniu jej, analizowaniu, przetwarzaniu, przechowywaniu, zarządzaniu oraz przekazywaniu innym ludziom.

Ma ona niezwykle silny wpływ na społeczeństwo; szacuje się, że w krajach rozwiniętych blisko 40% miejsc pracy jest związanych z branżą IT. W dzisiejszych czasach informacja stała się towarem, często uważanym za znacznie cenniejszy od dóbr materialnych. Zaczynamy wchodzić w erę gospodarki opartej na wiedzy. Dlatego też możemy powiedzieć, że żyjemy w społeczeństwie informacyjnym.


2. Społeczeństwo informacyjne 

Nowy typ społeczeństwa, kształtujący się w krajach postindustrialnych, w których rozwój technologii osiągnął najszybsze tempo. W społeczeństwie informacyjnym zarządzanie informacją, jej jakość, szybkość przepływu są zasadniczymi czynnikami konkurencyjności zarówno w przemyśle, jak i w usługach.

Pojęcie pojawiło się w latach 70. w pracach japońskich i amerykańskich uczonych i było odzwierciedleniem rzeczywistości ich krajów, w których istniała tzw. gospodarka informacyjna (50% Produktu Krajowego Brutto powstaje w obrębie szeroko rozumianego sektora informacyjnego, większość siły roboczej to pracownicy informacyjni). Społeczeństwo staje się społeczeństwem informacyjnym, gdy osiąga stopień rozwoju wymagający stosowania nowych technik gromadzenia, przetwarzania, przekazywania i użytkowania informacji i wytwarza multimedialną strukturę temu służącą – telekomunikacyjną opartą na światłowodowych infostradach.

3. Zastosowanie Technologii informacyjnej 

 Jakie są zalety rozwijającej się technologii informacyjnej? Gdzie znajduje ona zastosowanie?
Z osiągnięć technologii informacyjnej korzystają przede wszystkim media. Tutaj jest ona niezbędna do szybkiego przekazywania i analizowania pozyskanych informacji. Technologia ta ma również szerokie zastosowanie w handlu. Dzięki niej możliwe jest systematyczne zbieranie danych związanych z procesem kupna-sprzedaży, drukowanie raportów oraz księgowanie dochodów.

Technologia informacyjna łączy ze sobą wszystkie narzędzia oraz technologie związane z informacją.

Wykorzystanie technologii informacyjnej pozwala również na usprawnienie pracy w urzędach oraz obniżenie kosztów związanych z działalnością organów administracji publicznej. Obecnie już praktycznie we wszystkich instytucjach systemy informacyjne pozwalają na szybsze przetwarzanie informacji oraz ich dalsze przekazywanie. Technologia informacyjna obecna jest również w szkołach. Komputery i materiały multimedialne mają coraz szersze zastosowanie w edukacji, a nauczyciele dodatkowo muszą przygotować dzieci do funkcjonowania w społeczeństwie informacyjnym czy też dalszego kształcenia jako informatyk bądź też w innym zawodzie związanym.
Technologia informacyjna służy jednak nie tylko dziennikarzom czy przedsiębiorcom. Z jej dorobku korzysta praktycznie każdy człowiek. Rozwój nauki i techniki doprowadził do powstania społeczeństwa informacyjnego, które chętnie korzysta z najnowszych zdobyczy techniki. Informacja i łatwy dostęp do nie to dziś niezwykle ważna sprawa dla każdego członka społeczeństwa. Współczesny człowiek chętnie korzysta z komputera i coraz więcej spraw załatwia właśnie za pomocą tego urządzenia.

Pierwsza lekcja informatyki za nami. Poniżej przedstawiam Wam regulamin pracowni komputerowej jak również Instrukcje BHP :)

Miłego dnia!